In mijn hoofd wandelen woorden, die vragen stellen zonder antwoorden, ik zie letters die voor mij uit snellen, de weg al weten, mij achterstellen, waardoor ik hen noodgedwongen volg als ware ik bezeten. Vanuit het niets komen er letters bij, bladzij voor bladzij, die zich weer vormen tot woorden, als in perfecte harmonie gecomponeerde akkoorden.

De woorden transformeren zich tot zinnen, komen vanuit mijn diepste diepte binnen, een niet te stoppen tekstrivier, die ik toevertrouw aan mijn geduldig wachtend papier, ruimte makend voor nieuw kopij, geschreven in verwarde rijmelarij. Mijn dichterlijke creatie noem ik proëzie, een Babylonisch bedachte naamsverbastering, maar het is slechts een benadering, gewoon hoe ik het allemaal zie.

Ik schrijf over liefde, leed, verdriet, over het pure leven, vaak door ervaring ingegeven, slechts voor zover ik het weet, en voor zover ik mijn gevoelens bloot wil geven. Maar als ik schrijf, dan is het echt, ik slechts een beetje overdrijf, maar dat is mijn dichterlijk recht. Nu weet je hoe ik het doe, maar wat doet het er toe, als het klaar is ben ik het kwijt, zo gaat het namelijk altijd, en is het over met mijn schrijfvertier, dat dan transformeert in jouw leesplezier.

Jan Nicolas