Er was eens een lief klein meisje en iedereen die haar zag hield veel van haar, maar haar grootmoeder wel het meest. Die wist eenvoudig niet wat ze het kind allemaal zou willen geven. Op een dag gaf ze haar een rood fluwelen mutsje en omdat ze vanaf toen nooit meer iets anders droeg werd ze voortaan ‘Roodkapje’ genoemd.

Nu moet je als kind al niet blij zijn dat je Roodkapje genoemd wordt, maar stel je voor dat grootmoeder het kind een lingeriesetje had gegeven dat ze graag droeg, dat had het kind door het leven gegaan als Blauwslipje of Strakkestring om maar wat opties te noemen. Op een dag zei haar moeder: “Kom, Roodkapje, hier heb je een stuk koek en een fles wijn, breng dat eens naar je grootmoeder. Ze is zwak en ziek en het zal haar goed doen.” Dus oma is zwak en ziek en dan gooi je er maar een fles wijn in? Maar moeder is nog niet klaar. “Ga maar door het bos,” zegt ze, “Maar denk erom, op de paden blijven, want in het bos loert de boze wolf en die eet je op als hij je te pakken krijgt.”

Dus die moeder stuurt Roodkapje, die gezien haar kinderachtige kleding hooguit een jaar of 8 geweest kan zijn, alleen een donker bos in waar het sterft van de hongerige wolven en dan vindt ze het gek dat het wicht kan worden opgevreten? En waarom gaat die moeder zelf niet even naar oma? Het is tenslotte háár moeder die doodziek in een eenzaam huisje op bed ligt. Wat een rotdochter is die moeder. Natuurlijk gaat Roodkapje van het pad af en natuurlijk komt ze de wolf tegen. Dat is de boodschap die het sprookje uitdraagt: ‘Wat je ook zegt als ouder en hoe vaak je ook waarschuwt, kinderen luisteren voor geen meter’.

Maar dan, als Roodkapje met gevaar voor eigen leven toch bij het huisje van haar oma aankomt, en daar een of andere stinkjoekel in het bed ziet liggen met de kleren van haar oma aan, dan denkt ze niet: “goh, hoe zou die wolf die kleren hebben aangekregen?” Nee, dan gaat ze serieus met die wolf in discussie. Echt, eerst nog even vragen hoe het toch komt dat die oren zo groot zijn, en waar die enorme neus vandaan is gekomen. Het is dan ook niet heel erg raar als die wolf zijn kans schoon ziet en, nadat hij al een hele oma op heeft, ook nog dat kind naar binnen werkt. Waar laat hij het allemaal? En uiteraard wordt Roodkapje met ‘huid en haar’ opgevreten. Ja natuurlijk met huid en haar. Weleens een wolf zijn prooi eerst zien villen? Daarbij weet elke wolf dat de meeste vitaminen onder de vel zitten.

Maar dan komt het allermooiste van dit verhaal. De jager, waar is die man wanneer ze hem nodig hebben, heeft schijnbaar een betere bril dan Roodkapje en ziet wél meteen dat het een wolf is die in dat bed ligt te meuren en geen oma. Hij schiet, nadat voor het eerst in 100 jaar weer een wolf gesignaleerd is in Nederland, het arme beest dood en snijdt hem open. Wat voor jager is dat die zonder blikken of blozen zomaar een beschermde diersoort afschiet? En waarom snijdt hij hem open? Omdat de wolf een wel erg dikke volgevreten pens heeft? En als die wolf daar dan ligt, met opengesneden buik, komen oma en Roodkapje samen uit de buik van de wolf gekropen. Hoe kan dat nou? Heeft die wolf ze heel doorgeslikt of zo? En waarom stopt die jager de buik van die wolf vol met stenen? Dat beest is al doodgeschoten. Nee, hij was dus schijndood, want de wolf wordt ineens wakker, heeft een enorme dorst en gaat wat drinken. En dan valt hij in het water en verzuipt. Want een goed verhaal moet drama hebben.

En dan het einde van het verhaal: ‘Ze leefden nog lang en gelukkig’. Het is een oma! Dat mens was zwaar ziek, lag vermoedelijk al op sterven. En zo niet, dan had dat zeker niet lang meer geduurd met een dochter die liters wijn bij het arme mensje naar binnen giet. Die leeft helemaal niet lang en zeker niet gelukkig. Die stikt waarschijnlijk van de pijn in haar lijf, want ze kon niets meer. Lag de hele dag op bed, de geraniums te tellen.

Waardeloos verhaal. Klopt niets van. Straks maar eens Sneeuwwitje lezen.

Jan Nicolas