Ik sierde jouw wereld met een blinde ambitie, hield van je, leefde voor je, zou sterven voor je. Maar jij speelde met mijn kracht, stal mijn overtuiging, hebt verdriet gebracht, voel ik me gehavend en gescheurd, zwak en verlaten, aanvaard het gelaten. Ik zie de woede in je ogen, beloftes die leugens zijn geworden, je holle glimlach, zoete ontkenning.

Ik heb het zout van mijn eigen tranen geproefd, de pijn gekoesterd van de angsten die jij bracht bij mij, terwijl ik je volgde naar geheiligde grond, maar daar niets anders vond, dan een gewezen jij. Nu moet ik leren om opnieuw te voelen, opnieuw lief te hebben, opnieuw te leren leven, mezelf opnieuw durven te geven, aan een andere jij.

Jan Nicolas